Şiir: Turgut Uyar / Terziler Geldiler

TERZİLER GELDİLER

Terziler geldiler. Kırılmış büyük şeylere benzeyen şeylerle
daha çok koyu renklere ve daha çok ilişkilere
Bir kenti korkutan ve utandıran şeylerle.
Kumaşlar bulundu ve uyuyan kediler okşandı. Sonra
    sonsuz çalgısı sevinçsizliğin.
Çay içmeye gidenler vardı akşamüstü, parklara gidenler de
Duruma uymak kısaltıyordu günlerini artamayan eksilmeyen
                                                                                  bir hüzünle..
Yorgun ve solgundular, kumaşları buldular, kenti doldurdular

O çelenk onbin yıllıktı, taşıyıp getirdiler
Ölülerini gömmüşlerdi, kalabalıktılar, tozlarını silkmediler
Bütün caddeler boşaldı, herkes yol verdi,

    "Tanrıtanır kadınlar ve cumhuriyetçiler
    piyangocular, çiçek satın alanlar,
    balıkçılar ağlarım, paraketelerini, ırıplarmı, oltalarını
    zokalarını, çevirmelerini ve kepçelerini topladılar.
    Sigaralarım yere atıp söndürdüler sigara içenler."

Bir şey vardı ısınmaz kalın kumaşların altında, kesip biçtiler
Patron çıkardılar, karşılaştırdılar,
Katlanılmaz bir uykunun sonunu kesip biçtiler
Şarkılara başladılar ölmüş olan bir at için
Makaslarını bırakmadılar
Bekleniyorlardı.

    "Ey artık ölmüş olan at! -dediler-
    Ne güzeldi senin çılgınlığın, ne ulaşılırdı!
    Sen açardın,
    Otuzüçbin at türünün tek kaynağıydın sen!

    Tüylerin karaparlaktı. Koşumların,

    - kokulu yağlarla ovulup parlatılan-

    nasıl yakışırdı sağrılarına ve göke.

Göke bir ululuk katardı sonsuz biçimin, at!

    Toynaklarını liflerle ovardık

    Senin karaya boyanırdı koşuşun

    Uyandırırdı bütün karaları ve denizleri.

    Çılgın kişnemeni duyardık sonsuzun yanıbaşından

    Ne güzel gözlerin vardı Kara at!

    Binlerce kişi,

    - çocuklar, kadınlar, erkekler görkemli yahut

    darmadağın giysileriyle herkes

    körler ve cüzzamlılar,

    bütün kutsal kitaplar kalabalığı,

    ermişler, kargışlılar ve günahlılar

    gebe kadınlar, vâz edenler

    ve dondurmacılar ve at cambazları ve

    tecimenler ve kıralcılar ve gemicilerle

    Tanrıtanımazlar ve tefeciler ve

    yalvaçlar..

    ormanlardan ve kıyılardan ve kıraç yerlerden gelmiş

    senin mutlu ovanı doldurup

    haykırırlardı.

    Büyük sesler içinde sen, geçerdin..."

Terziler geldiler. Bu güneşler odaların dışındaydı artık.

Herkes titrek ve sabırsız, titrek ve sabırsız evlerinde

Gazeteler yazmadı, dükkânlar dönemindeydik

Yüzlerce odalarda yüzlerce terziler, pencerelerini kapadılar

Parmakları uzun, kurusolgun yüzleri sararmış, eskimiş

                                                                        durmaktan

Yitik saat köstekleri, titrek ve sabırsız yorgun bacakları

Her şeylerine yön veren durmuşluğa olur dediler

beğenip gülümsediler.

    "Ey artık ölmüş olan at! -dediler-

    Senin eyerin ne güzeldi.

    Dişi keçi derisinden, ofir altınıyla süslü

    Nasıl yaraşırdı belinin soylu çukurluğuna

    Seninle öteleri ansırdık.

    Öteler, baklanın ve pancarm duyarlığı

    Kedinin vardığı erişilmez kişilik

    Güneşli bir damda,

    içimizden gemiler kaldırırdın,

    Suyunu büyük şölenlere tazelerdik

    Bayramımızdın. Kuburlukların

    bütün kişniş ve badem doluydu.

    Şimdi dar dünya

    Ölümün büyük hızı kesildi."

Terziler geldiler, Ateş ve kan getirmediler.

Hüzünleri kan ve ateşti ama. Uğultulu bir şey

Ekspresler garlarda kaldı, ilâçlar çıldırdılar

Kenti bir baştan bir başa dolaştım, tıs yok

Bütün odalara dağıldılar. Sürahiler tozlu, pabuçlar kurumuş

    yerlerde kırpıntılar,

    "oyulmuş yakalar, kolevlerinden arta kalanlar

    vatka pamukları, verevine şeritler, kopçalar,

    düğmeler, ilikler

    iplik döküntüleri, kumaş parçalan,

    karanlık akşamüstüleri ve sabahlar,

    dükkân tabelâları kartvizitler..."

kasıklarına kadar çıkmış, en ufak bir ölüm bile yok.

Tarafsız bir aşk çağlıyordu onların solgunluğunda

Mutfaklarını kilitlediler, büyük, atsı giysiler kestiler,

    "Ey artık ölmüş olan at! -dediler-

    Koşuşun büyütürdü dünyayı senin!

    Sen nasıl da koşardın.

    Biz güneyde yatardık, sen koşardın

    Hangi at güzelse ondan da güzeldin

    Kuyruğun parlak savruluşuyla bölerdi

    bir karaya göğü

    ve yüceltirdi, ince bezekli kuskununu.

    Gemin güzel sesler çıkarırdı güzel

    ağzında,

    herkesi sevinçle haykırtan.

    Başın yaraşırdı düşüncemize ve

    gözlerine saygıyla bakardık..."

Terziler geldiler. Durgunluktu o dökük saçık giyindikleri

Yarım kalmışlardı. Tamamlanmadılar. Toplu odalarını sevdiler.

Ölümü hüzünle geçmişlerdi, ateşe tapardılar.

Kent eşiklerindeydi, ağlayışını duydular

Kestiler, biçtiler, dikmediler ve gitmediler,

iğnelerine iplik geçirip beklediler;

    "Ey artık ölmüş olan at! -dediler-

    En güzeli oydu işte, yüzünün

    savaşla ilişkisi.

    Boydanboya bir karşıkoyma, denge

    ve istekli bir azalma. Onu bilirdik.

    O ağaç senin kanınla beslenirdi,

    hepimizi besleyen.

    Bir ülkeyi yeniden yaratırdı şaşkınlığımız

    senin karşında,

    alışverişin, alfabenin, iplik döküntülerinin ve

    her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği..."