Memlekete Mektup
Sevgili Celil,
Hani bizim Hukuk’a devam ettiğimiz zamanın İstanbul’u, on
beş sene evvelki İstanbul artık yok!
Evet, burada ufuksuz bir çölde kalmış gibiyim. Ruhumu,
elemimi anlayan yok.
Dün Şehzadebaşı’nda bu enayilerden birisine rast geldim.
Tanırsın. Bizim sınıf arkadaşımız Mustafa Nâzım.
…
…senin hiç sevmediğin bir arkadaşımıza daha rast geldim.
Ebulfuruva!
Beraber Umumî Kütüphane’ye girdik.
…
On beş sene evvel buradan aldığımız ümit, emel, ideal nuru
artık sönmüş! Şimdi İstanbul taşranın nuruna muhtaç!
Fakat bizim bir ruhumuz var ki ölüm ona kanat geremez. Bizim
bir ruhumuz var ki “öldü, öldü” sanılır da yine ölmez. En umulmadık bir zamanda
birdenbire dirilir. Bugünün İstanbulluları bizim bu ölmez ruhumuzu bilmiyorlar.
Büyük Mecmua, Sayı: 2,
13 Mart 1919, s. 30-31.
…
(Özet değildir)
…
Ömer Seyfettin, Bütün Hikâyeleri (Hazırlayan: Hazırlayan:
Nâzım Hikmet Polat), Yapı Kredi Yayınları, 2. Baskı, 2015, İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder