Balkon
Muhsin Bey sofradan kalkınca, büyük ceviz büfeye dayanmış,
kendilerini gülümseyerek dinleyen hizmetçiye, “Eleni, nargilemi kameriyeye
getir,
Hamdune Hanım’ın daha memede iken alıp kendine evlât ettiği
bir kız (Resan) / Muhsin Bey onu oğlu
Suat’tan ayırt etmemiş, belki daha ziyade sevmişti.
(Suat ve Resan) Küçükten, pek küçükten beri sevişiyorlardı!
“Artık evlenmeliyiz, Suat...” dedi.
“Mecburuz.”
“Niçin?”
“Çocuğumuz doğacak!” dedi.
…bu izdivaç için Muhsin Bey’in reyine bile lüzum
görmüyorlardı. Yalnız nasıl sevindiğini görmek için haber vereceklerdi.
Hamdune Hanım daima meyus yaşayan sinirli insanların neşeli
zamanlarındaki heyecanlı tavırlarıyla yavaş yavaş işi açıyordu. Suat’ın
büyüdüğünden bahsetti. Çabuk evlenirse çok iyi olacaktı. Fakat Resan’a hiç
kıyamıyordu. Dışarı veremeyecekti. Muhsin Bey, “İç güveyi alırız” dedi.
“Suat’a Resan’ı alıveririz, vesselam.”
“Ne demek?”
“Ben Suat’la Resan’ı birbirlerine verdim bile.”
Muhsin Bey bir türlü niçin bu izdivaca razı olmadığını
söyleyemiyordu.
“hani yirmi sene evvel, henüz seninle yeni karı koca iken
ben İzmir’e mal müdürü tayin olunmuştum. Hatırlıyorsun ya?”
“Sana her hafta mektup yazdım, çağırdım; yalvardım.
Yakardım; gelmedin.”
“İşte o bir sene içinde, ben sana kızdığımdan orada İzmir’de
başka bir kadınla evlenmiştim.”
Bu kadın doğururken öldü. Resan, işte onun kızıdır. Suat’ın
kardeşidir. Anladın mı? Onlar evlenemezler.
…
İkinci Kitap, Tanin
Mat., İstanbul, Şubat 1336 [1920], s. 36-48.
(Özet değildir)
…
Ömer Seyfettin, Bütün Hikâyeleri (Hazırlayan: Hazırlayan:
Nâzım Hikmet Polat), Yapı Kredi Yayınları, 2. Baskı, 2015, İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder