Ömer Seyfettin - Fon Sadriştayn’ın Oğlu

Fon Sadriştayn’ın Oğlu

İhtiyar Fon Sadriştayn bir haftadır apartmanından dışarı çıkamamıştı.

Kapıdan Madam Sadriştayn göründü.

“Dışarda ne yapacağız? Bir işimiz mi var?”

“Yok.”

…

Her gazete bugünkü nüshasını Orhan Bey’e hasretmişti.

Fon Sadriştayn, şimdiye kadar bu meşhur genç dâhinin kendisini hiç görmemişti.

Kendi oğlu aklına gelmişti.

Annesine “Ben Alman’ım! Türk eşektir.”, kendisine “Ben Türk’üm! Almanlığı kabul etmem.” diyerek ikisinin arasında gizli gizli buz dağları yükseltir; sonra yalanla, düzenle her birisinin muhabbetini ayrı ayrı çalar, çaldığı iki muhabbeti sahiplerine karşı birer şantaj aleti yapardı.

Kapıdan çıktı.

“Orhan Bey’in köşkü mü?”

“Evet efendim.”

…

Orhan’ın annesi, gayet yüksek bir âlemden günahkârlara seslenen şefkatli bir

melâike gibi sordu.

“Zaman her elemi siler, Sadrettin Bey, sıkılmayınız, size artık bir dargınlığım kalmadı ki, affedeyim. Yirmi beş sene... Fakat, haydi beni boşadınız, Almanya’da sevdiğiniz bir kadını üzerime aldınız, neyse... Fakat niçin iftira ettiniz? Biliyordunuz ki ben gayet afifim. Niçin o iftirayı geveze bir romancıya anlatıp yazdırdınız. İşte bu yara hâlâ içimde sızlıyor.”

“Ben... söyle... medim!”

“O hâlde, onun o kadar mübalâğaları yetmiyormuş gibi, keyfi için bana attığı iftiraya niçin ‘yalan’ demediniz?”

…

Yeni Mecmua, C. 2, Sayı: 30, 31 Kânûn-ı sâni [Ocak] 1918, s. 76-80.

…

(Özet değildir)

…

Ömer Seyfettin, Bütün Hikâyeleri (Hazırlayan: Hazırlayan: Nâzım Hikmet Polat), Yapı Kredi Yayınları, 2. Baskı, 2015, İstanbul